گر خدا بودم ،ملائک را شبی فریاد می کردم
سکه خورشیدی را در کوره ظلمت رها سازند
خادمان باغ دنیا را ز روی خشم می گفتم
برگ زرد ماه را از شاخه شب ها جدا سازند
نیمه شب در پرده های بارگاه کبریائی خویش
پنجه خشم خروشانم جهان را زیر و رو می ریخت
دست های خسته ام بعد از هزاران سال خاموشی
کوه ها را در دهان باز دریا ها فرو می ریخت
می گشودم بند از پای هزاران اختر تب دار
می فشاندم خون آتش در رگ خاموش جنگل ها
می دریدم پرده های دود را تا در خروش باد
دختر آتش برقصد مست در آغوش جنگل ها
می دمیدم در نی افسونی باد شبانگاهی
تا ز بستر رودها چون مارهای تشنه برخیزند
خسته از عمری به روی سینه ای مرطوب لغزیدن
در دل مرداب تار آسمان شب فرو ریزند
بادها را نرم می گفتم که بر شط تب دار
زورق سرمست عطر سرخ گل ها را روان سازند
گورها را می گشودم تا هزاران روح سر گردان
بار دیگر در حصار جسم ها خود را نهان سازند
گر خدا بودم ملائک را شبی فریاد می کردم
آب کوثر را درون کوزه دوزخ بجوشانند
مشعل سوزنده در کف گله پرهیز کاران را
از چراگاه بهشت سبز تر دامن برون رانند
خسته از زهد خدائی نیمه شب در بستر ابلیس
در سراشیب خطائی تازه می جستم پناهی را
می گزیدم در بهای تاج زرین خداوندی
لذت تاریک و درد آلود آغوش گناهی را
:: برچسب‌ها:
خدا ,
عشق ,
ملائک ,
ابلیس ,
لذت تاریکی ,
روح ,
آسمان ,
دخترآتش ,
دریا ,
بارگاه کبریائی ,
,
:: بازدید از این مطلب : 1685
|
امتیاز مطلب : 26
|
تعداد امتیازدهندگان : 10
|
مجموع امتیاز : 10
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
